Κυριακή 8
Σεπτεμβρίου 2019
Κύριος στόχος
αυτής της βόλτας ήταν η παραλία Θαψά στην Εύβοια. Είχα ακούσει για την παραλία και είχα δει διάφορες όμορφες φωτογραφίες από
εκεί επομένως αποφάσισα να την επισκεφτώ. Η διαδρομή δεν θα ήταν η καθιερωμένη
μέσω Κύμης αλλά θα ανέβαινα χωματόδρομους από την περιοχή της Σέτας
διασχίζοντας εγκάρσια τον νησί μέχρι τη βόρεια πλευρά του έτσι ώστε να δω και άλλα σημεία ενδιαφέροντος στη
διαδρομή.
Το ταξίδι όπως
πάντα ξεκίνησε από την Αθήνα για τον Ωρωπό και από εκεί μέσω του ferry boat για την Ερέτρια. Επιλέγω πάντα αυτή τη διαδρομή όταν δεν θέλω να
φορτώσω περιττά χιλιόμετρα καθως αποφεύγω περίπου 50 νεκρά χιλιόμετρα μέσω
Χαλκίδας. Το εισητήριο για άτομο και μηχανή ειναι 4 ευρώ (2+2) ενώ αν βγείς από
Άγιο Στέφανο γλιτώνεις και τα διόδια των Αφιδνών.
Φτάνοντας Ερέτρια
ξεκίνησα για το χωριό της Σέττας. Ένα ομορφο ορεινό χωριό. Είναι γνωστό και για
το θέατρό του (Θέατρο Σέττας Νίκος Παπακωνσταντίνου) το οποίο κατά τους καλοκαιρινούς
μήνες φιλοξενεί πολλές παραστάσεις.
Δρόμος προς τη Σέττα
Θέατρο Σέττας
Περνώντας τη
Σέττα κινήθηκα βόρεια σε χωματόδρομο προς την περιοχή της Αμπουδιώτισσας. Στο
σημείο αυτό το Gps έκανε
λάθος και επέλεξε κακό χωματόδρωμο που «κάποτε υπήρχε».
Κάποτε υπήρχε δρόμος...
Μετά
από λίγη περιπλάνηση στους χωματόδρομους βγήκα στον κεντρικό δρόμο και πέρασα
από την εκκλησία της Αμπουδιώτισσας. Στρίβοντας δεξιά ξεκίνησα τη διαδρομή για
τη λίμνη της Σέττας. Ορεινή διαδρομή στην οποία υπήρχαν χαλασμένοι χωματόδρομοι
και η οποία κατέληγε σε ένα οροπέδιο μεταξύ των βουνών Ξηροβούνι και Σκοτεινή.
Μπροστά το βουνό Ξηροβούνι
Η
λίμνη της Σέττας λόγω εποχής είχε στραγγίσει τελείως από νερό. Έκανα μία μικρή
βόλτα πεζός να ξεπιαστώ και στη συνέχεια κατευθύνθηκα σε ένα δεύτερο σημείο
ενδιαφέροντος, ένα μπαζωμένο σπήλαιο. Για την είσοδο του σπηλαίου δεν υπήρχε
δρόμος μονο νεροφαγώματα.
Η λίμνη της Σέττας
Το σπήλαιο αρκετά
εντυπωσιακό αν και μπαζωμένο λόγω των φερτών υλικών. Υπήρχε μόνο μία μικρή
είσοδος από την οποία έβγαινε παγωμένος αέρας, ένδειξη ότι υπήρχε αρκετό βάθος.
Από την είσοδο του σπηλαίο οι ντόπιοι μάζευαν νερό.
Είσοδος του σπηλαίου, οι κάτοικοι μαζεύουν το νερό που στάζει
Δεξιά το βουνό Σκοτεινή
Βγαίνοντας στη βόρεια πλευρά της Εύβοιας πάνω από το Μετόχι
Επόμενη στάση
ήταν το χωριό Μετόχι. Ο δρόμος ήταν μέτριος χωματόδρομος με απότομη κατηφόρα
κατά διαστήματα.
Κατεβαίνοντας στο
μετόχι ξανασυνάντησα άσφαλτο και προοδευτικά βγήκα στην επαρχιακή οδό Κύμης –
Αρτάκης. Αριστερά μου έβλεπα την πολύ όμορφη παραλία της Χιλιαδούς και του
Μετοχίου.
Συνέχισα σε αυτή
την κατεύθυνση ώσπου έφτασα σε πινακίδες που αριστερά έδειχναν προς παραλία Θαψά.
Και αυτό ήταν λάθος γιατί ο δρόμος ήταν εξαιρετικά κακοτράχαλος με μήκος 6,5
χιλιόμετρα. Σιγά σιγά κατάφερα να φτάσω κοντά στην παραλία διαπιστώνοντας ότι
υπήρχε και άλλος πολύ πιο εύκολος χωματόδρομος τον οποίο χρησιμοποιεί η
πλειοψηφία των λουομένων. Μία παρέα από μοσχάρια μου έκλεισε το δρόμο σε μία
φάση. Προχώρησα επιφυλακτικά και σιγά σιγά για να περάσω αυτό το σημείο και να
καταλήξω στην παραλία.
Περνάς ή δεν περνάς;
Η παραλία είναι
όντως πανέμορφη τόσο σε νερά όσο και σε περιβάλλον. Παρ όλο που ήταν Κυριακή ο
κόσμος δεν ήταν λίγος ίσως λόγω του ότι ήταν ήδη Σεπτέμβριος αν και ο καιρός
δεν διέφερε σε τίποτα από το καλοκαίρι.
Αφού έμεινα για
λίγη ώρα και έκανα μία γρήγορη βουτιά επισκέφτηκα και τη διπλανή εξίσου όμορφη
παραλία του Τσίλαρου.
Ακολουθώντας
πλεόν τον «καλό» δρόμο επέστρεψα μέσω Κονίστρων στην Ερέτρια όπου και διανυκτέρευσα.
Το επόμενο πρωί,
νωρίς και πάλι μέσω του Ferry boat επέστρεψα στην Αθήνα και κατ' ευθείαν στο γραφείο για δουλειά!
Το DRάκι πρώτο πρώτο στον καταπέλτη
Ανατολή στο νότιο Ευβοϊκό
Για περισσότερες φωτογραφίες από τα ταξίδια με DR και χωρίς: https://www.instagram.com/kritsalos/
