Αντικατάσταση ατέρμονα

Μετά τη βόλτα στο Πόρτο Ράφτη ο ατέρμονας μου είχε παραδώσει πνεύμα! Η τιμή στην αντιπροσωπεία ήταν απαγορευτική, περίπου 50 Ευρώ και έτσι άρχισα να ψάχνω στο car.gr. Ευτυχώς βρήκα από ένα παλικάρι στην Κρήτη στην τιμή των 15 ευρώ. Μου τον έστειλε με αντικαταβολή και το συνολικό κόστος ήταν 20 ευρώ. Με το που έφτασε ο ατέρμονας λοιπόν ειδοποίησα το νονό μου και φύγαμε για το γκαράζ του φίλου Σταμάτη όπου θα γινόταν η επισκευή. Αυτή τη φορά είχα και τη φωτογραφική μου έτοιμη, οπότε θα σας παραθέσω και το φωτογραφικό ντοκουμέντο!

Παραλαμβάνοντας τον ατέρμονα ήταν σχετικά ταλαιπωρημένος. Γύριζε μεν αλλά με σχετική δυσκολία.







Ξεκίνησα ρίχνοντας WD - 40 στο εσωτερικό μέρος του ατέρμονα και γυρνώντας τον σιγά σιγά γύρω γύρω άρχισα να βγάζω τα ξεραμένα κομμάτια γράσου. Το έκανα αρκετή ώρα για να καθαρίσει πλήρως το εσωτερικό μέρος. Στη συνέχεια καθάρισα με υγρό πιάτων και νερό τον ατέρμονα και έριξα άλλη μία φορά WD - 40. Αφού βεβαιώθηκα ότι είχε καθαρίσει τελείως έριξα μέσα λάδι γενικής χρήσης (σαν και αυτό που βάζουμε στις πόρτες για να μην τρίζουν). Πρίν την εγκατάσταση θα έβαζα και το γράσσο. Μετά απ' όλη αυτή τη διαδικασία ο ατέρμονας γύριζε τελείως ελεύθερα και δεν είχα καμία σχέση με το πως ήταν στην αρχή!











Ξεκινώντας την αντικατάσταση ο νονός μου είχε τη μοτοσυκλέτα στο στάντ και την σήκωνε όποτε χρειαζόταν έτσι ώστε εγώ να μπορώ να δουλεύω. Ξεκίνησα ξεβιδώνοντας το πλαστικό προστατευτικό του καλαμιού.





Αφού βγήκε το πλαστικό ξεβίδωσα τη βίδα που κρατάει τη ντίζα του κοντέρ στον ατέρμονα




Ξεβίδωσα τη δαγκάνα του μπροστινού φρένου για να μπορέσει να βγει ο τροχός. Χρειάστηκε ένα γερμανοπολύγωνο νούμερο 12 για να ξεβιδωθούν οι δύο βίδες που κρατούν τη δαγκάνα στο ψαλίδι. Επίσης με ένα σφυροκατσάβιδο ευθεία άνοιξα λίγο τα τακάκια για να μπορέσει να βγει η δαγκάνα από τον τροχό.








Στη συνέχεια ξεβίδωσα τη βίδα allen που ασφαλίζει τον άξονα και τον ίδιο τον άξονα με ένα γερμανοπολύγωνο νούμερο 17. Όταν ο άξονας ξεβιδώθηκε για να τον τραβήξω έξω ο νονός μου σήκωσε το μπροστινό μέρος και με το ένα χέρι τράβαγα τον άξονα έξω ενώ με το άλλο κινούσα τη ρόδα πάνω κάτω ώστε να ελευθερώνεται ο άξονας.



Ο άξονα βγήκε και πήρα τη ρόδα στο χέρι. Προσγείωσα τα καλάμια πάνω σε ένα καφάσι και η μηχανή στηρίχτηκε στο stand. Τα ρουλεμάν του τροχού δεν βρίσκονταν στην καλύτερη κατάσταση που θα μπορούσαν. Έριξα λίγο WD - 40 για να φύγουν οι σκουριές και στη συνέχεια έβαλα γράσο. Αν και δεν έδειχναν να έχουν λειτουργικό πρόβλημα θα αρχίσω να ψάχνω για ρουλεμάν γενικότερα.











Ο παλιός ατέρμονας έδειχνε φανερά ταλαιπωρημένος. Όταν τον άνοιξα είδα ότι είχαν φαγωθεί οι βόλτες στο εσωτερικό του γραναζιού.








Αφού γρασώθηκε και ο ατέρμονας με μπόλικο γράσο τοποθετήθηκε πάνω στη ρόδα και στη συνέχεια η ρόδα ξαναμπήκε στα καλάμια για να περάσει ο άξονας. Έβαλα λίγο γράσο και στον άξονα για να περάσει πιο εύκολα στη ρόδα. Χρειάζεται προσοχή ώστε να τοποθετηθούν σωστά οι δύο εγκοπές που έχει ο ατέρμονας μεταξύ μίας εγκοπής που κάνει το καλάμι, ώστε ο ατέρμονας να μην περιστρέφεται τρελά.








Αφού βιδώθηκε ο άξονας, ασφαλίστηκε η βίδα allen και τοποθετήθηκε η ντίζα στον νέο ατέρμονα, ήρθε η ώρα να μπει και η δαγκάνα των φρένων. Με το σφυροκατσάβιδο άνοιξα πολύ περισσότερο τα τακάκια για να περάσουν εύκολα στη δισκόπλακα, πέρασα τη δαγκάνα και βίδωσα καλά τις βίδες. Προσοχή, όταν ανοίξουμε έτσι τα τακάκια πρέπει να πατήσουμε 3-4 φορές το φρένο για να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση. Στα πρώτα 3 φρεναρίσματα ουσιαστικά δεν έχουμε μπροστινό φρένο! Έχουν γίνει ατυχήματα από κόσμο που έχει φύγει από συνεργείο στο πρώτο μπροστινό που έπρεπε να πατήσει!




Όλα ήταν έτοιμα και τώρα είχε έρθει η στιγμή της αλήθειας! Ο νονός μου σήκωσε τον μπροστινό τροχό και εγώ τον έστρεψα δυνατά. Η βελόνα κινούνταν κανονικά και είχα πάλι κοντέρ!

27 Πανσέληνοι στην Ανατολή - Ηλίας Βροχίδης

Με τον Ηλία στην ομιλία του στο Transalp Club

Την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στην ομιλία του Ηλία Βροχίδη στο Transalp Club και την παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο 27 Πανσέληνοι στην Ανατολή. Για όσους δεν τον γνωρίζουν ο Ηλίας Βροχίδης ξεκίνησε το 2007 από τη Θεσσαλονίκη και περιπλανήθηκε για 2 χρόνια και 2,5 μήνες καλύπτοντας 73.000 χιλιόμετρα, περνώντας από 14 χώρες με το Honda XR 250 του.
Η ομιλία ξεκίνησε στις 9 το βράδυ. Ο Ηλίας χαμογελαστός άρχισε να μας διηγείται τη ζωή και την προετοιμασία που έκανε πριν το ταξίδι. Παρατηρώντας τον δεν σου θυμίζει κάποιον σκληροπυρηνικό ταξιδιώτη μοτοσυκλετιστή γεμάτο με τεχνικές γνώσεις και ικανότητες. Σου θυμίζει ίσως έναν αντισυμβατικό φίλο ή συμφοιτητή. Σύντομα όμως αρχίζεις να αλλάζεις γνώμη. Ο Ηλίας σχεδίαζε από πολύ μικρός ένα ταξίδι στην Αφρική με jeep και γι' αυτό το πρώτο του όχημα δεν ήταν μοτοσυκλέτα αλλά αυτοκίνητο. Τις μοτοσυκλέτες όπως μας εξομολογήθηκε τις φοβόταν. Αργότερα και ενώ ταξίδευε στην Ιταλία με τρένο συνειδητοποίησε πως η μοτοσυκλέτα θα ήταν το μέσο το οποίο θα του επέτρεπε να πραγματοποιήσει το ταξίδι που είχε ονειρευτεί. Μας εξήγησε επίσης ότι για το "νομαδικό" τρόπος ταξιδιού που έκανε  ήταν ιδανική η μοτοσυκλέτα XR των 250 κυβικών και όχι η Africa Twin που είχε αρχικά αγοράσει! Η διήγηση συνεχίστηκε με την αρχή του ταξιδιού και τα σημαντικότερα γεγονότα που συνέβησαν σε κάθε χώρα σε συνδυασμό με φωτογραφίες οι οποίες προβάλλονταν με έναν προτζέκτορα. Ήταν μια πραγματικά μοναδική εμπειρία και δεν κατάλαβα ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος από το ακροατήριο πότε πέρασε η ώρα και το ρολόι έδειξε 1:00 πμ.
Οδηγώντας για το σπίτι μου μετά το τέλος της εκδήλωσης συνειδητοποίησα ότι πιο πολλοί από εμάς τους "ταξιδιώτες μοσυκλετιστές" σχεδιάζουμε ένα ταξίδι το οποίο είναι συνάρτηση του χρόνου που διαθέτουμε, των δυνατοτήτων της μοτοσυκλέτας μας και κυρίως της οικονομικής μας δυνατότητας! Όσο μικρή ή μεγάλη και να είναι η διαδρομή μας στο τέλος θα καταλήξουμε στο σπίτι μας. Ο Ηλίας όμως είναι ένας άλλου είδους ταξιδιώτης. Για αυτόν δεν μετράει ο χρόνος και το χρήμα. Θέλει σε κάθε τόπο που επισκέπτεται να μένει και να γίνεται ένα με τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Να αντιλαμβάνεται τις συνήθειες και τις αντιλήψεις τους, να επικοινωνεί μαζί τους. Είναι πραγματικά τυχερός γιατί μπορεί να έχει έναν τρόπο ζωής χωρίς να εξαρτάται από πράγματα που εμείς οι υπόλοιποι θεωρούμε απαραίτητα. Του εύχομαι να συνεχίσει να ζει και να ταξιδεύει όπως επιθυμεί και όταν γεμίζει από τις ταξιδιωτικές εμπειρίες, στο διάστημα που θα προγραμματίζει το επόμενο ταξίδι του να μας συναντάει και να μοιράζεται λίγο από τον πλούτο του με εμάς.
Τα όσα μας περιέγραψε ο Ηλίας είναι ένα μικρό μόνο μέρος από όσα αναγράφονται στο βιβλίο του το οποίο έχω αρχίσει να διαβάζω μανιωδώς και το συνιστώ ανεπιφύλακτα, όχι μόνο σε όσους τους αρέσει να ταξιδεύουν, αλλά και σε όσους θα ήθελαν να έχουν μια πραγματική εικόνα για τη ζωή των ανθρώπων της ανατολής από αυτή που συνηθίζουμε να έχουμε μέσα από την τηλεόραση.

Περισσότερα για τον Ηλία και το ταξίδι του θα βρείτε εδώ: www.madnomad.gr

Το πολυταξιδεμένο XR 250

Ευχές για καλό ταξίδι που έγραψαν στον Ηλία οι κάτοικοι της Αρμενίας

Λάστιχο και αλλαγή πίσω σαμπρέλας

Ήταν Πέμπτη 26 Ιανουαρίου, ο πατέρας μου είχε έρθει από το νησί για γιατρούς και διάφορες άλλες δουλειές. Αφού τέλειωσε με τους γιατρούς ξεκινήσαμε με το DR για τα Leroy Merlin στην Πειραιώς. Κατεβήκαμε τον Κηφισό και όπως στρίβω για Πειραιώς νιώθω το πίσω μέρος του DR βαρύ. Γνώριμη αυτή η αίσθηση, κάνω στην άκρη και γυρνώντας βλέπω το λάστιχο πίτα! Ωραία λέω, ευτυχώς είχαμε φτάσει στο κατάστημα, οπότε βάζω το μηχανάκι στο υπόγειο πάρκινγκ και καλώ ενισχύσεις. Στο DR δεν είχα μπαγκαζιέρα και ως εκ τούτου φαστ, άρα παίρνω τηλέφωνο το φίλο Σταμάτη να μου φέρει το δικό του. Μετά από ένα δεκάλεπτο περίπου έρχεται το φάστ, το βάζω στη ρόδα και φεύγω ανεβαίνοντας τον Κηφισό με κατεύθυνση τα Πατήσια. Το φάστ έδειχνε να έχει μισοπιάσει και κατάφερα με σχετική προσοχή να οδηγήσω για 10 χιλιόμετρα και κάτι και να φτάσω στα Πατήσια. Περνάω έξω από το Euroil στην οδό Ρεγκούκου να βάλω αέρα για να δω αν το φάστ έπιασε σωστά. Βγάζω τον αέρα που υπήρχε μέσα στο λάστιχο και προσπαθώ να γεμίσω. Δυστυχώς το σύστημα του βενζινάδικου δεν δούλεψε, άγνωστο γιατί και έτσι το πάω στα χέρια σε ένα παρακείμενο βενζινάδικο για να το γεμίσω. Βάζω αέρα αλλά μετά από λίγο το λάστιχο ξανακάθεται, οπότε καταλαβαίνω ότι το φάστ δεν έχει πιάσει. Οδηγώ το μηχανάκι πίσω στο γκαράζ του φίλου Σταμάτη και παίρνω το Transalp για να κατέβω Πειραιά, όπου είχα αφήσει τον πατέρα μου. Το Transalp εκέινη την περίοδο δεν είχε ζελατίνα καθώς είχε σπάσει ένα κομμάτι της έπειτα από μια στατική (και εντελώς ηλίθια) πτώση από το σταντ. Το παίρνω όπως βρίσκεται και κατεβαίνω Πειραιά. Ευχαριστώ το Σταμάτη και παίρνω τον πατέρα μου για να συνεχίσει τα ψώνια του.

Μιας και έχουμε οικονομική κρίση σκέφτηκα να αλλάξω μόνος μου τη σαμπρέλα του DR. Ουσιαστικά δεν ήθελα να την αλλάξω μόνος μου για τα λεφτά, αλλά για την εμπειρία, έτσι ώστε αν συμβεί κάτι αντίστοιχο σε κάποιο μέρος που να μην υπάρχει κοντά βουλκανιζατέρ να ξέρω τι να κάνω. Κάλεσα λοιπόν το Νονό μου και στο γκαράζ του Σταμάτη ξεκινήσαμε να αλλάζουμε το λάστιχο.
Είχα σκοπό να φωτογραφήσω την όλη διαδικασία βήμα βήμα, αλλά η φωτογραφική μου μηχανή είχε άλλη άποψη. Στην αρχή άρχισε να μου βγάζει σκοτεινές και ροζ φωτογραφίες (!) την κούνησα, έβγαλα κάρτες μπαταρίες κτλ, τίποτα! Επανήλθε μόνη της σε κάποια φάση από τη μέση και μετά της διαδικασίας. Είμαι σίγουρος ότι το 2012 θα είναι μια χάλια χρονιά αν κρίνω από αυτά που έχω πάθει από τον πρώτο μόλις μήνα του!
Όπως και να έχει η σαμπρέλα αντικαταστάθηκε επιτυχώς με τη βοήθεια του Σταμάτη και του νονού μου και το DRακι είναι και πάλι μάχιμο. Η διαδικασία κύλισε ως εξής:

Αρχικά για να βγεί η σαμπρέλα χρειάζονται τα κατάλληλα λεβιεδάκια:




Τα δικά μου τα πήρα 1,60 ευρώ από τον Τόγγελο στη Λιοσίων.Κανονικά χρειάζονται 3 λεβιεδάκια αλλά επειδή δεν το γνώριζα είχα πάρει δύο. Σε αυτή την περίπτωση χρησιμοποιείς ένα σφυροκατσάβιδο. Τα λεβιεδάκια είχαν μήκος 24 εκατοστά αν και απ' ότι έμαθα υπάρχουν και μεγαλύτερα τα οποία βολεύουν πιο πολύ.
Τα υπόλοιπα εργαλεία που χρειάστηκαν ήταν ένα 24 γερμανοπολύγωνο για να ξεβιδωθεί ο πίσω άξονας, WD-40 ή λίγο γράσο για να μπεί το λάστιχο πάλι στη θέση του, ένα 12αρι γερμανικό για να βγεί το παξιμάδι της βαλβίδας, ένα σφυρί και ένα φορητό κομπρεσεράκι για να φουσκώσουμε τη σαμπρέλα αφού την αλλάξουμε.

Το πρώτο βήμα ήταν να στηρίξουμε τη μηχανή μιας και το DR δεν έχει διπλό σταντ. Σε αυτό μας βοήθησε ένα παρακείμενο καφάσι αλλά τελικά δεν ήταν καλή επιλογή καθώς δυσκολευτήκαμε όταν χρειάστηκε να ξαναβάλουμε τον τροχό στη θέση του. Σε αντίστοιχη περίπτωση προσπαθείστε να τοποθετήσετε τη μηχανή τόσο ψηλά ώστε ο πίσω τροχός να μην ακουμπάει καθόλου στο έδαφος. Αφού ακούμπησε η μηχανή με το 24 κλειδί ξεβιδώσαμε τον άξονα και με το σφυρί και το σφυροκατσάβιδο τον σπρώξαμε ώστε να ελευθερωθεί ή ρόδα.



Σε αυτό το σημείο μας δυσκόλεψε η δαγκάνα του φρένου που δεν άφηνε τη ρόδα να φύγει, γι αυτό και χρειάστηκαν λίγα χτυπήματα με το σφυρί. Τελικά η ρόδα βγήκε.



Έβγαλα το γρανάζι και το ακούμπησα στο έδαφος, βάζοντας τα σινεμπλόκ που είχαν βγει στη θέση τους, ώστε να είναι έτοιμο για την τοποθέτηση. Έβαλα τον τροχό κάτω και άρχισαμε τη διαδικασία για να βγεί η σαμπρέλα.



Στην αρχή χρειάστηκε να πιέσουμε με τα λεβιεδάκια και να ξεκολλήσουμε το λάστιχο, το οποίο ήταν κολλημένο στη ζάντα. Αφού το λάστιχο ξεκόλλησε, βάλαμε τα λεβιεδάκια και βγάλαμε το λάστιχο έξω από τη ζάντα από την πάνω μεριά. Η σαμπρέλα ήταν ακόμη λίγο φουσκωμένη και δεν έβγαινε, οπότε την τρυπήσαμε με το κατσαβίδι, ξεβιδώσαμε το παξιμάδι που ασφάλιζε την βαλβίδα πάνω στη ζάντα και τη βγάλαμε. Έβαλα μία καινούρια σαμπρέλα που πήρα επίσης από τον Τόγγελο στην τιμή των 5 ευρώ. Καλή ή κακή θα φανεί στην πορεία, πάντως πιο ακριβή δεν είχε. Στην προσπάθεια να βάλουμε την καινούρια σαμπρέλα μας κούρασε πολύ η τοποθέτηση της βαλβίδας. Τόσο εγώ όσο και ο νονός μου δεν καταφέραμε να την βάλουμε στην τρύπα της ζάντας και τη λύση έδωσε ο Σταμάτης που με λίγη προσπάθεια τα κατάφερε. Στη συνέχεια τοποθετήσαμε το παξιμάδι πάνω στη βαλβίδα, την σαμπρέλα στο λάστιχο, βάλαμε λίγο WD-40 περιμετρικά του λαστίχου στο σημείο που ενώνεται με τη ζάντα και με τα λεβιεδάκια πιέσαμε το λάστιχο μέσα στη ζάντα.



Το λάστιχο τώρα ήταν έτοιμο για φούσκωμα. Ο νονός μου είχε ένα ηλεκτρικό φουσκωτήρι, το οποίο είχε αγοράσει περίπου 10 ευρώ από τα Praktiker. Το συνδέσαμε στην μπρίζα του Transalp και άρχισε να φουσκώνει το λάστιχο.










Στην αρχή έβλεπα με μισό μάτι το φουσκωτήρι αυτό και πίστευα ότι θα έκανε πολλή ώρα για να φουσκώσει το λάστιχο. Προς έκπληξη μου όμως το λάστιχο ήταν έτοιμο σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Σύμφωνα με το μανόμετρο του είχε βάλει 27 psi στο λάστιχο. Δύο μέρες μετά που μέτρησα τον αέρα σε βενζινάδικο βρήκα την πίεση στα 22. Όπως και να έχει το εργαλείο αυτό είναι πολύ χρήσιμο και πιστεύω ότι αξίζει τα χρήματα του! Μόνο αρνητικό ο θόρυβος!

Αφού το λάστιχο ήταν φουσκωμένο ήρθε η ώρα να το περάσουμε στη μηχανή. Βάλαμε γράσο στον άξονα, αλλά μας δυσκόλεψε πολύ το γεγονός ότι έπρεπε να σηκωθεί η μηχανή ώστε να μπει η ρόδα. Γι' αυτό έσπευσε προς βοήθεια ο αδερφός του Σταμάτη, Δημήτρης. Δύο ανασήκωναν τη μηχανή και οι άλλοι δύο έβαζαν τον τροχό στον άξονα και στη συνέχεια στη μοτοσυκλέτα. Εδώ πρέπει να δωθεί προσοχή ώστε να μπούν σωστά τα δύο διαστήματα που βρίσκονται μεταξύ ζάντας και ψαλιδιού. Στη συνέχεια πρέπει να ανοιχτεί με ένα κατσαβίδι η δαγκάνα των φρένων για να περάσει η δισκόπλακα μέσα. Η δαγκάνα που είναι πλευστή, πρέπει να είναι στη θέση της πάνω στο ψαλίδι και μετά να τοποθετηθεί ο τροχός.
Με κάποια δυσκολία ο άξονας τοποθετήθηκε τελικά και ήρθε η ώρα για τη ρύθμιση της αλυσίδας. Το DR έχει δύο αριθμημένους ρεγουλατόρους αλλά κανείς μας δεν είχε προσέξει το αρχικό νούμερο πριν το βγάλσιμο του τροχού. Ανέβηκα στο DR και οι άλλοι δύο ρύθμισαν τους ρεγουλατόρους στο σωστό σημείο.
Όλα ήταν έτοιμα επομένως και ο νονός μου πήγε το DR μια βόλτα για να βεβαιωθεί ότι όλα ήταν εντάξει. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το πήγε βόλτα για να το συγκρίνει με το νεοαποκτηθέν του Suzuki Djebel 250 XC!

Νονός και Σταμάτης

Επόμενο βήμα είναι η αλλαγή του ατέρμονα ώστε να επανέλθει σε λειτουργία το ταχύμετρο του DR.

Κυριακάτικη βόλτα στο Πόρτο Ράφτη

Την Κυριακή 15 Ιανουαρίου ήθελα να κάνω μια βόλτα με τη μηχανή. Το Transalp ήταν στο γκαράζ του φίλου Σταμάτη για επισκευές επομένως μόνο το DR ήταν διαθέσιμο. Δεν ήθελα να πάω κάπου συγκεκριμένα, απλώς να οδηγήσω. Έβαλα όλα τα απαραίτητα στο tank bag έλεγξα αέρα και λάδια και βγήκα στην Εθνική με κατεύθυνση προς Λαμία. Στη συνέχεια μπήκα στην Αττική οδό με κατεύθυνση προς το αεροδρόμιο. Ο καιρός ήταν πολύ κρύος με 7 βαθμούς θερμοκρασία και 4 βαθμούς αίσθηση. Είχα φορέσει ισοθερμικά, μπαλακλάβα, και μπότες πέρα από τα συνήθη μπουφάν, κράνος, γάντια. Βγήκα στην Αττική οδό και άνοιξα σταδιακά το DR για να το ξεμπουκώσω. Πήγαινε σταθερά στα 100-110 χιλιόμετρα στις 6000 με 6500 στροφές. Σε κάποια στιγμή το άνοιξα στα 120 στις 7000 στροφές περίπου. Στο δρόμο προσπέρασα ένα τρέιλερ με δύο μηχανές που γύριζαν από χώμα και χαιρέτισα τον οδηγό. Προχωρώντας σκέφτηκα προς στιγμήν να βγω στην έξοδο προς Ραφήνα, αλλά άλλαξα γνώμη και συνέχισα προς το τέλος της Αττικής οδού. Έκανα αναστροφή προς Αθήνα στο τέλος της και βγήκα στην πρώτη έξοδο προς τις τοπικές οδούς των Σπάτων.

Από εκεί συνέχισα προς Μαρκόπουλο και στη συνέχεια θέλοντας να βγω στην κοντινότερη παραλία, κινήθηκα προς Πόρτο Ράφτη. Το κρύο ήταν αρκετό αλλά ο ουρανός είχε κατά διαστήματα ήλιο, κάνοντας ευχάριστη τη διαδρομή. Έφτασα στην παραλία και έκανα μια στάση για να ξεκουραστώ. Περπάτησα λίγο στην άμμο και συνομίλησα με κάποια παιδιά που βρίσκονταν εκεί και ασχολούνταν με το jet ski.

Μπορεί το κοντέρ να γράφει 97226 km αλλά πρέπει να υπολογίσουμε και 4 μήνες κυκλοφορία με χαλασμένη ντίζα ταχυμέτρου. Τότε δούλευα στην στατιστική υπηρεσία, κάνοντας κατ' οίκον συνεντεύξεις και γράφοντας περί τα 40 χιλιόμετρα το μέρα...


Αφού πέρασε λίγο η ώρα και έπεσε ο ήλιος ξεκίνησα την επιστροφή για Αθήνα. Αρχικά σκέφτηκα να επιστρέψω παραλιακά, αλλά η θερμοκρασία είχε πέσει για τα καλά καθώς σκοτείνιασε. Παρ' όλο που σε μια βόλτα δεν μου αρέσει να επιστρέφω από τον ίδιο δρόμο που πήγα, θα γύρναγα από Αττική οδό. Έφυγα από Πόρτο Ράφτη και μέσω Μαρκόπουλου μπήκα στην Αττική οδό. Όσο αυξάνονταν η ταχύτητα τόσο αυξανόταν και το κρύο που άρχισε να διαπερνά γάντια και ισοθερμικά. Ο δρόμος δεν είχε κίνηση, γι αυτό φρόντισα να ξανά-ξεμπουκώσω το DRάκι, πηγαίνοντας 110 σταθερά και φτάνοντας μέγιστη 125. Βγήκα στην συμβολή της Αττικής οδού με την Εθνική και κατέβηκα προς Πατήσια. Είχα παγώσει για τα καλά όταν έφτασα στο σπίτι, αλλά τουλάχιστον άξιζε τον κόπο.

Την επόμενη μέρα καθώς ξεκίνησα για να πάω στη σχολή μου παρατήρησα τη βελόνα του κοντέρ μου να ταλαντώνεται πάνω κάτω. Πριν δύο χρόνια περίπου είχα αλλάξει ντίζα κοντέρ επομένως δύο ήταν οι πιθανότητες, χαλασμένο όργανο ή χαλασμένος ατέρμονας. Έκανα μία επίσκεψη στο μηχανικό μου και αφού έλυσε το κομμάτι που ενώνει ντίζα και ατέρμονα, βάζοντας ένα κατσαβίδι μέσα στην υποδοχή του ατέρμονα και γυρνώντας τη ρόδα διαπίστωσε ότι είχε χαλάσει ο ατέρμονας. Αρχικά έκανα μία βόλτα στην αντιπροσωπεία, όπου μου είπαν ότι η τιμή του είναι περίπου 50 ευρώ. Στη συνέχεια έκανα μία βόλτα στα παλιατζίδικα όπου βρήκα μεν ατέρμονα που να μοιάζει με τον δικό μου αλλά όχι να είναι τελείως ίδιος στα 20 ευρώ. Μπορεί να ταίριαζε, μπορεί και όχι, γι' αυτό αποφάσισα να ψάξω λίγο περισσότερο. Μπήκα στο www.car.gr και βρήκα ατέρμονα από ίδιο μοντέλο με το δικό μου στην Κρήτη. Μίλησα με τον κάτοχο που δέχτηκε να μου το στείλει Αθήνα με αντικαταβολή. Περιμένω επομένως να έρθει το δέμα...