Η πρώτη φορά που επισκέφτηκα τη Σκύρο ήταν το 2006. Είχα πάει με λεωφορείο από την Αθήνα στην Κύμη και από εκεί στο νησί με καράβι, έμεινα για τρεις ημέρες και επέστρεψα με τον ίδιο τρόπο. Το νησί είχε μία άγρια ομορφιά που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και μιας και δεν είχα δικό μου μεταφορικό μέσον την πρώτη φορά για να το εξερευνήσω, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να επαναλάβω κάποια στιγμή το ταξίδι.
Η ευκαιρία αυτή ήρθε το 2010. Στο νησί βρίσκονταν η φίλη μου Χριστίνα η οποία μπορούσε να με φιλοξενήσει επομένως έμενε μόνο να κανονίσω τα υπόλοιπα έξοδα και να σχεδιάσω το ταξίδι. Αφού βρέθηκαν εξασφαλίστηκαν τα οικονομικά του ταξιδιού έβγαλα εισιτήρια και άρχισα ετοιμασίες στο DR. Θα έφευγα ανήμερα της γιορτής μου (ως δώρο στον εαυτό μου!) Παρασκευή 21 Μαΐου και θα επέστρεφα Δευτέρα 24 το βράδυ. Θα πήγαινα οδικώς στον Ωρωπό, θα πέρναγα με καραβάκι στην Ερέτρια και από εκεί οδικώς στην παραλία της Κύμης για να πάρω το πλοίο. Τα χιλιόμετρα ήταν περίπου 112 μέχρι την Κύμη. Από το λιμάνι του νησιού τη Λιναριά θα έκανα άλλα 10 χιλιόμετρα για τη χώρα της Σκύρου και συγκεκριμένα την περιοχή Μαγαζιά όπου θα έμενα.
Ήρθε επομένως η Παρασκευή και όλα ήταν έτοιμα. Το καράβι έφευγε στις 7 το απόγευμα από την Κύμη, οπότε 4.30 το αργότερο έπρεπε να ξεκινήσω. Φόρτωσα τα πράγματα, έκανα όλους τους απαραίτητους ελέγχους και ξεκίνησα. Ο καιρός ήταν καλός με ηλιοφάνεια και τίποτα δεν προειδοποιούσε για αυτό που θα συνέβαινε. Φτάνοντας στα διόδια των Αφιδνών συνάντησα τα πρώτα μαύρα σύννεφα και λίγο πριν βγω στην έξοδο της εθνικής για Ωρωπό άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Εκείνη τη στιγμή φορούσα καλοκαιρινό μπουφάν και παντελόνι και είχα μαζί μου αδιάβροχα για εμένα και τις αποσκευές, αλλά κοιτάζοντας το ρολόι μου αποφάσισα να μην σταματήσω να τα φορέσω και να συνεχίσω ελπίζοντας ότι η βροχή θα σταματούσε. Είχα περίπου 18 χιλιόμετρα μέχρι το λιμάνι του Ωρωπού. Αντίθετα με τις ελπίδες μου η βροχή δεν σταμάτησε τουναντίον άρχισε να δυναμώνει κάνοντας τόσο εμένα όσο και τις αποσκευές μου μούσκεμα. Οδήγησα προσεκτικά το χιλιόμετρα που απέμεναν μέσα σε καταρρακτώδη βροχή και έφτασα στο λιμάνι του Ωρωπού. Για κακή μου τύχη έχασα το καραβάκι για ένα με δύο λεπτά οπότε στάθηκα κάτω από ένα υπόστεγο έσβησα τη μοτοσυκλέτα και περίμενα το επόμενο. Όταν ήρθε το καραβάκι με περίμενε μια ακόμη έκπληξη. Η μηχανή δεν έπαιρνε μπροστά. Συνήθως αυτό συνέβαινε μετά από πλύσιμο επειδή πέρναγε λίγο νερό στη φύσα του μπουζί και βραχυκύκλωνε. Καθώς το καράβι ήταν ήδη στην αποβάθρα πήρα το DR στα χέρια και το έβαλα μέσα. Θα προσπαθούσα να διορθώσω το πρόβλημα μέσα στο καραβάκι.
Μπαίνοντας μέσα στο πλοίο είχα πολλά πράγματα να κάνω. Κατ αρχήν έπρεπε να αλλάξω τα βρεγμένα ρούχα. Άνοιξα το σάκο μου και ευτυχώς κάποια ρούχα είχαν μείνει στεγνά. Στη συνέχεια φόρεσα αδιάβροχα πάνω από τη στολή έβαλα αδιάβροχα καλύμματα στις αποσκευές και κατέβηκα στο γκαράζ να φτιάξω τη μηχανή. Έβγαλα τη φύσα την σκούπισα με χαρτί και έπειτα καθαρό πανί, καθάρισα και την πάνω πλευρά από το μπουζί και ευτυχώς πήρε μπροστά. Σε όλα αυτή τη διάρκεια η βροχή δεν είχε σταματήσει.
Φτάνοντας στην Ερέτρια συνέχισε να βρέχει. Πήρα το δρόμο προς Κύμη και συνάντησα αρκετή κίνηση. Αναγκάστηκα να πηγαίνω το πολύ με 60 χιλιόμετρα χωρίς να είναι εύκολο να κάνω προσπεράσεις. Η χαμηλή ταχύτητα με άγχωσε καθώς η ώρα ήταν 6 παρά και είχα μπροστά μου 60 χιλιόμετρα να διανύσω. Ευτυχώς μετά την παράκαμψη του Αλιβερίου ο δρόμος άνοιξε και μπόρεσα να ανεβάσω την μέση ταχύτητα μου. Υπήρξε μάλιστα και ένα σημείο στο οποίο γίνονταν έργα στο δρόμο και κάτω υπήρχε χώμα που είχε γίνει λάσπη. Η βροχή είχε σχεδόν σταματήσει αλλά ο επαρχιακός δρόμος παρέμενε ολισθηρός και δεν επέτρεπε ρίσκα.
Πλησιάζοντας στην παραλία της Κύμης η ώρα είχε φτάσει 7 παρά δέκα και είχα ακόμη 2 χιλιόμετρα μπροστά μου όταν είδα το πλοίο στο λιμάνι. Ευτυχώς παρά πέντε ήμουν στον καταπέλτη του πλοίο και ήμουν το τελευταίο όχημα που μπήκε σε αυτό! Σβήνοντας το DR για να δώσω εισιτήρια και σχετικά αυτό αρνήθηκε να ξαναπάρει μπροστά οπότε είχαμε πάλι το γνωστό σπρώξιμο για να μπει στο πλοίο. Ακολούθησε το καθάρισμα του μπουζί, φαγητό που είχα πάρει μαζί από την Αθήνα και ξεκούραση μέχρι να φτάσω στη Λιναριά. Μέχρι στιγμής το ταξίδι δεν είχε πάει και πολύ καλά, αλλά τουλάχιστον είχα προλάβει το πλοίο και θα έφτανα στη Σκύρο. Άνοιξα το κινητό μου και είδα μερικές δεκάδες αναπάντητες και μηνύματα για τη γιορτή μου, την οποία είχα σχεδόν ξεχάσει.
Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω και αποβιβάστηκα στη Λιναριά. Είχε ήδη νυχτώσει, έριχνε λίγες ψιχάλες και είχε λίγο κρύο. Μετά από 15 λεπτά περίπου έφτασα στη Χώρα και στο σπίτι της Χριστίνας η οποία είχε και άλλους δικούς της επισκέπτες από Αθήνα. Ξεφόρτωσα τη μηχανή, ξέπλυνα αδιάβροχα και στολή και έβαλα για πλύσιμο όσα ρούχα είχαν βραχεί. Το DR ήταν μέσα στη λάσπη. Αφού ετοίμασα τα πράγματα μου ανεβήκαμε στη χώρα για ποτό όπου υπήρχε αρκετός κόσμος λόγω της γιορτής. Επέστρεψα νωρίς για ύπνο καθώς την επόμενη μέρα είχα σκοπό να οργώσω το νησί!
Το πρωί του Σαββάτου σηκώθηκα κατά τις 9 και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κοιτάξω έξω από το παράθυρο για να δω τον καιρό. Ευτυχώς είχε βγάλει ήλιο και η μέρα δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση την χτεσινή. Η Χριστίνα μας έφτιαξε ένα φοβερό πρωινό και ξεκινήσαμε εγώ με το DR και η υπόλοιπη παρέα με αυτοκίνητο για να κάνουμε μία βόλτα στο νησί. Μαζί μου είχα έναν τοπογραφικό χάρτη της Σκύρου που είχα πάρει από την Αθήνα και το Garmin eTrex Legend gps μου. Πρώτος μας σταθμός ήταν η περιοχή Πουριά στον οικισμό του Μώλου με το αρχαίο λατομείο και την εκκλησία του Αγίου Νικολάου που βρίσκεται μέσα σε μία τεράστια πέτρα.
(Στίγμα Gps 38 55' 30,04'' Ν - 24 34' 50,73'' Ε)
Φέυγοντας από τα Πουριά κινηθήκαμε προς Ατσίτσα για να επισκεφτούμε την παραλία του Αγίου Πέτρου.
Έπειτα από 14 χιλιόμετρα φτάσαμε έξω από την ταβέρνα "Άγιος Πέτρος". Η υπόλοιπη παρέα άφησε το αυτοκίνητο και περπάτησε μέχρι την παραλία ενώ εγώ έκανα μικρές βόλτες τριγύρω εκμεταλλευόμενος τους χωματόδρομους.
Ο δρόμος προσφερόταν για "παιχνίδια" τόσο από αυτοκίνητα όσο και από μηχανές.
Η παραλία του Αγίου Πέτρου
Καθήσαμε για λίγη ώρα στην παραλία ώσπου εμφανίστηκαν μερικές ψιχάλες. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Ταβέρνα για φαγητό και να αποφασίσουμε μετά από αυτό τι θα κάνουμε στη συνέχεια. Ευτυχώς οι ψιχάλες δεν εξελίχτηκαν σε βρόχή.
Μέσα στο εστιατόριο μου έκαναν φοβερή εντύπωση οι τοιχογραφίες με τις τοπικές φορεσιές της Σκύρου
(Στίγμα Gps 38 57' 27.27" N 24 28' 23.93"Ε)
Στο σημείο αυτό χωριστήκαμε και συνέχισα με τη μηχανή από χωματόδρομο ανεβαίνοντας πίσω από την Ατσίτσα. Η υπόλοιπη παρέα θα κινούνταν προς τον όρμο της Κυρα-Παναγιάς όπου και θα συναντιόμασταν. Τη βόλτα μέσα στο δάσος την ένιωσα πολύ οικεία καθώς το πεύκο παντού τριγύρω μου θύμισε τη Σκόπελο. Ο καιρός είχε φτιάξει και ο ήλιος φαινόταν να ήρθε για να μείνει!
Συνέχισα να περιπλανιέμαι στο χώμα μέχρι που συνάντησα άσφαλτο στο σημείο (38 54' 35.00" Ν , 24 29' 43.59" Ε). Δυστυχώς εκείνη η περιοχή είχε καεί το καλοκαίρι του 2008 και η οδήγηση ανάμεσα στα καμμένα ήταν αποκαρδιωτική. Περιπλανήθηκα λίγο ακόμα και κατευθύνθηκα πρός την Ατσίτσα.
Φεύγοντας από την Ατσίτσα οδήγησα προς την Κυρα-Παναγιά και έπειτα από 2 χιλιόμετρα έφτασα στο γραφικό εκκλησάκι και συνάντησα την υπόλοιπη παρέα.
Φεύγοντας από την Κυρα-Παναγιά επιστρέψαμε στη χώρα. Το βράδυ κύλισε χαλαρά με ποτό στη χώρα και ξεκούραση στο σπίτι.
Την Κυριακή σηκώθηκα ξεκούραστος κατά τις 10. Είχα ήδη κάνει σχέδια για αυτή τη μέρα από το προηγούμενο βράδυ. Θα έφευγα μόνος για να εξερευνήσω την "άγρια" πλευρά του νησιού. Πρώτα όμως ανεβήκαμε στη χώρα καθώς υπήρχε συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία καθώς είχε έρθει στο νησί η εκπομπή της ΕΡΤ3 "Κυριακή στο Χωριό". Υπήρχε αρκετός κόσμος μαζεμένος, τα χορευτικά συγκροτήματα χόρεψαν παραδοσιακούς χορούς και οι παραγωγοί κέρναγαν τον κόσμο με παραδοσιακά προϊόντα.
Συνεχίσαμε με μία μικρή βόλτα στα στενά της χώρας.
Μοιάζει με αληθινό
Το ακρωτήρι Πουριά και η περιοχή Μαγαζιά όπως φαίνονται από τη χώρα
Η πλατεία με το άγαλμα του ποιητή Rupert Brooke και η εκκλησία της Αγίας Τριάδας
Το μουσείο Φαλτάιτς (το είχα επισκεφτεί στο προηγούμενο ταξίδι μου)
Τελειώνοντας τη βόλτα οι υπόλοιποι επέστρεψαν σπίτι και εγώ ξεκίνησα για τη νότια πλευρά του νησιού. Πρώτη στάση μου ήταν η Λιναριά, το λιμάνι του νησιού στο οποίο είχα αποβιβαστεί την Παρασκευή.
Η νότια πλευρά του νησιού όπως φαίνεται από τη Λιναριά.
Φεύγοντας από τη Λιναριά κινήθηκα νοτιοανατολικά προς την Καλαμίτσα. Συνέχισα παραλιακά στον όρμο της Καλαμίτσας και έκανα μία μικρή στάση στην πηγή "Το Νύφι".
(Στίγμα Gps 38 49' 22.9" B, 24 34' 05.7" A)
Η πηγή "Το Νύφι"
Ο όρμος της Καλαμίτσας στο βάθος
Συνέχισα να ανηφορίζω, περνώντας τον όρμο της Κολυμπάδας. Μόλις έφτασα στο τέλος της ανηφόρας το θέαμα με αποζημίωσε
Ο όρμος της Κολυμπαδας και στο φόντο αριστερά η νήσος Βαλάξα.
Αποφάσισα να κατηφορίσω στην πράσινη πεδιάδα που έβλεπα μπροστά μου και να δω πόσο μακρυά θα μπορούσα να πάω, αν και δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο σημείο ενδιαφέροντος.
Το μέρος προσφερόταν για παιχνίδια με μοτό, αλλά προτίμησα να ξοδέψω το χρόνο μου διαφορετικά
Τελικά σταμάτησα μπροστά σε μία περίφραξη στην άλλη άκρη της πεδιάδας και δεν συνέχισα περισσότερο. Επέστρεψα στον δρόμο μου χαλώντας το μεσημεριανό ύπνο των προβάτων που ξεκουράζονταν κάτω από τη σκιά ενός δέντρου. Συνέχισα το δρόμο μου βλέποντας σχεδόν παντού ζώα αριστερά και δεξιά
Συνέχισα την πορεία μου προσπερνώντας τη διασταύρωση που οδηγούσε στον τάφο του ποιητή Rupert Brooke και στη βάση του πολεμικού ναυτικού στον όρμο Τρείς Μπούκες. Θα επέστρεφα εκεί αργότερα για να επισκεφτώ τον τάφο. Καθώς προχωρούσα έφτασα σε μία διασταύρωση με έναν χωματόδρομο που οδηγούσε στον όρμο Ρένες (Στίγμα Gps 38 47' 23.0" B, 24 37' 22.6" A). Αποφάσισα να φτάσω ως την παραλία και άρχισα να κατηφορίζω ο δρόμος ήταν χάλια με μεγάλες πέτρες διάσπαρτες παντού όμως συνέχισα. Σε κάποιο κατηφορικό σημείο ο δρόμος έγινε πιο δύσκολος και σταμάτησα για λίγο ώστε να σκεφτώ τι θα κάνω.
Ο όρμος Ρένες
Στο σημείο εκείνο έπρεπε να αποφασίσω αν θα συνέχιζα παρά τον δύσκολο δρόμο ή αν θα επέστρεφα πίσω χωρίς να έχω φτάσει στην παραλία. Στον δρόμο έβλεπα ίχνη οχήματος που είχε περάσει προς τα κάτω και αισθανόμουν ότι και εγώ μπορούσα να περάσω, αν και δεν είχα τα κατάλληλα λάστιχα και προστασία για το έδαφος. Από την άλλη όμως ήμουν τελείως μόνος και αν συνέβαινε κάτι κακό η βοήθεια θα ήταν αρκετά μακριά. Έριξα μια ματιά στο κινητό μου και τότε ήταν που πήρα την τελική απόφαση. Κοιτώντας το κινητό μου είδα ότι δεν είχα κάλυψη δικτύου. Αν συνέβαινε κάτι δεν θα μπορούσα να ειδοποιήσω. Χωρίς δεύτερη σκέψη μετά από αυτό εγκατέλειψα τα σχέδια για να κατέβω στην παραλία και το άφησα ως στόχο για την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ το νησί.
Επέστρεψα στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο και συνέχισα την πορεία μου.
Ο όρμος Τρεις Μπούκες όπως φαίνεται από ψηλά
Φτάνοντας στο τέλος και αυτής της ανηφόρας η θέα ήταν καταπληκτική. Πέρασα το οροπέδιο του όρους Άρης, το οποίο θα επέστρεφα να επισκεφτώ, και συνέχισα φτάνοντας μετά από λίγο στο τέλος της διαδρομής.
Κατηφορικός δρόμος και ναυτικό φυλάκιο, όπως φαίνονται από ψηλά.
(Στίγμα Gps 38 48'12.5" Β, 24 40'4.4" Α)
Από το σημείο αυτό μπορούσες να ατενίζεις το πέλαγος για ώρες. Κάθισα να ξεκουραστώ για είκοσι λεπτά περίπου. Υπήρχε αρκετός κόσμος που έφτανε με τα οχήματα του σε αυτό το σημείο και θαύμαζε τη θέα (δεν είδα όμως ούτε μία μοτοσυκλέτα!). Παρατήρησα ότι υπήρχε ένας κατηφορικός δρόμος που οδηγούσε σε ένα φυλάκιο του πολεμικού ναυτικού. Αποφάσισα να πάω μια βόλτα προς τα εκεί μιας και ήταν ο τελευταίος δρόμος που υπήρχε. Κατέβηκα τη μεγάλη κατηφόρα. Από υψόμετρο τετρακοσίων μέτρων περίπου μέσα σε 3 χιλιόμετρα έφτανες στα σαράντα μέτρα από τη θάλασσα. Δεν περίμενα να βρω κάτι το σημαντικό, σταμάτησα στην είσοδο του φυλακίου, δεν υπήρχε κανείς εκεί, έκανα αναστροφή και επέστρεψα πίσω. Ανέβηκα πάλι την ανηφόρα πήρα το δρόμο της επιστροφής.
Στο δρόμο φωτογράφησα τα γνωστά αλογάκια πόνυ της Σκύρου που έβοσκαν τριγύρω. Έπειτα από πολύ λίγο έφτασα στο οροπέδιο του Άρη και κατευθύνθηκα προς το κέντρο του.
Το οροπέδιο του Άρη
Παντού τριγύρω υπήρχαν πρόβατα και κατσίκια που βοσκούσαν και έπιναν νερό από τι μικρή λίμνη. Υπήρχε απόλυτη ησυχία και άκουγες μόνο τα κουδούνια των προβάτων καθώς κινούνταν. Στην αρχή όταν έφτασα με τη μηχανή τα περισσότερα διασκορπίστηκαν αλλά αφού κάθισα σε μια άκρη κανένα δεκάλεπτο άρχισαν να μαζεύονται ξανά γύρω από το νερό.
Φεύγοντας από το οροπέδιο θα επισκεπτόμουν τον τάφο του Βrooke που απείχε περίπου πέντε χιλιόμετρα.
(Στίγμα Gps 38 47' 04.7" B, 24 36' 44.3"A)
Στο τέλος του δρόμου όπου βρίσκονταν ο τάφος ήταν η ναυτική βάση του νησιού στον όρμο Τρείς Μπούκες. Ο όρμος είχε ονομαστεί έτσι καθώς οι βραχονησίδες Σαρακηνό και Πλατιά σε συνδυασμό με τους δύο κάβους του όρμου σχηματίζουν τρεις υδάτινους δρόμους από τη θάλασσα προς τον όρμο. Έφτασα μέχρι το σημείο που έβλεπα το φυλάκιο και το σκοπό της βάσης και έκανα αναστροφή για να επιστρέψω προς τη χώρα.
Επόμενη στάση μου ήταν το Αχίλλι στο οποίο υπήρχε ένας οικισμός και ένα λιμάνι. Σύμφωνα με τη μυθολογία από αυτό το σημείο είχε εκστρατεύσει ο Αχιλλέας με τους Μυρμιδόνες για την Τροία. Μετά από 14 χιλιόμετρα έφτασα στο Αχίλλι και έκανα μία μικρή βόλτα τριγύρω, καταλήγοντας σε ένα εκκλησάκι δυτικά του λιμανιού. (Στίγμα Gps 38 52' 17.7" B , 24 34' 49.4" A)
Κάθισα έξω από το εκκλησάκι και έφαγα λίγο για να ανακτήσω δυνάμεις καθώς είχα σκοπό να επισκεφτώ και άλλα μέρη ακόμα.
Η χώρα και το κάστρο της όπως φαίνεται από το Αχίλλι
Φεύγοντας από το Αχίλλι θα επισκεπτόμουν τον αρχαιολογικό χώρο "Παλαμάρι" όπου υπήρχε αρχαίο λιμάνι και ανασκαφές προϊστορικού οικισμού. Επέστρεψα περνώντας από τη χώρα και κινήθηκα προς το αεροδρόμιο. Πριν το αεροδρόμιο έστριψα με κατεύθυνση προς τον οικισμό Τραχύ και στη συνέχεια πήρα έναν χωματόδρομο με κατεύθυνση προς το Παλαμάρι. Ο χωματόδρομος είχε μαλακό αμμώδες χώμα το οποίο εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο, παίζοντας μέχρι να φτάσω στην παραλία. Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει αλλά το τοπίο ήταν μοναδικό.
Ο αρχαιολογικός χώρος ήταν περιφραγμένος και υπήρχαν συγκεκριμένες ώρες τις οποίες μπορούσες να τον επισκεφτείς. Περιπλανήθηκα λίγο στην άμμο και επέστρεψα στη μηχανή για τον τελευταίο προορισμό της ημέρας.
Την προηγούμενη ημέρα που είχαμε επισκεφτεί τον Άγιο Πέτρο, η Χριστίνα με πληροφόρησε για ένα ναυάγιο το οποίο βρίσκονταν σε μία παραλία στην περιοχή Αγαλίπα εκεί κοντά. Φεύγοντας λοιπόν από το Παλαμάρι είχα σκοπό να επισκεφτώ το ναυάγιο. Δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεση μου, γι' αυτό κινήθηκα γρήγορα. Από το παλαμάρι βγήκα στον περιφερειακό δρόμο του νησιού και στη συνέχεια κατευθύνθηκα προς Άγιο Πέτρο. Η ταμπέλα την οποία είχα δει την προηγούμενη μέρα ήταν αυτή:
Ακολούθησα το χωματόδρομο δίπλα της ο οποίος ανέβαινε. Δεν βρήκα άλλα σημάδια στο δρόμο γι' αυτό πήγα όσο μπορούσα με τη μηχανή και από κει και πέρα με το Gps μου. Άφησα τη μηχανή στο (38 57' 40.9" Β , 24 27' 40.7" Α) Έθεσα κατεύθυνση προς την παραλία βόρεια της θέσης μου και άρχισα να περπατώ μέσα στο δάσος. Έβαλα tracking στο Gps ώστε να καταγράφει τη διαδρομή μου γιατί όπως ήμουν μέσα στο δάσος θα ήταν δύσκολο να επιστρέψω στο σημείο όπου είχα αφήσει τη μηχανή. Ενώ είχε σχεδόν σκοτεινιάσει έφτασα με τα χίλια ζόρια στην παραλία, κατεβαίνοντας ένα ύψος 3-4 μέτρων στο οποίος κάποιος είχε δέσει ένα σκοινί για να δείχνει το δρόμο, αλλά ναυάγιο δεν υπήρχε πουθενά!
(Στίγμα Gps 38 57' 46.9" Β , 24 27' 37.5" Α)
Πήρα το δρόμο της επιστροφής προς τη μοτοσυκλέτα ενώ είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Έβαλα το Gps στο μέγιστο zoom (5 μέτρα) και προσπαθούσα να ακολουθήσω τα track μου πίσω. Δεν ήταν δυνατός κανένας άλλος προσανατολισμός καθώς τα δέντρα ήταν ψηλά και πυκνά. Είχα και ένα μικρό φακό στο τσαντάκι του μηρού και τον χρησιμοποίησα για να βλέπω το δρόμο. Μετά από σκαρφάλωμα και πορεία στο δάσος έφτασα στη μηχανή και οδήγησα πίσω στη χώρα.
Το βράδυ μαζί με τη Χριστίνα και την αδελφή της καθίσαμε σε ένα ωραίο μπαράκι στα Μαγαζιά, δίπλα στη θάλασσα. Ήμουν εξαντλημένος και έπεσα για ύπνο σχετικά νωρίς, με το απωθημένο ότι δεν είχα δει το ναυάγιο το οποίο έψαχνα.
Το επόμενο πρωί, Δευτέρα 24 Μαΐου, ήταν η ημέρα επιστροφής στην Αθήνα. Το καραβάκι έφευγε στις 3 για Κύμη. Με το που σηκώθηκα έριξα μια ματιά στο Google Earth και κατάλαβα το λάθος της προηγούμενης ημέρας σχετικά με το ναυάγιο. Επέλεξα τα σωστά στίγματα, τα πέρασα στο Gps και ξεκίνησα πάλι για την περιοχή του Αγίου Πέτρου.
Φτάνοντας εκεί και ακολουθώντας τη διαδρομή που είχα χαράξει βρήκα επιτέλους το ναυάγιο:
(Στίγμα Gps 38 57' 35.6" Β , 24 27' 37.5" Α)
Έχοντας εκπληρώσει το στόχο μου επέστρεψα στη χώρα για μια τελευταία βόλτα πριν φύγω για τη Λιναριά. Αντί να γυρίσω περιφερειακά, επέλεξα έναν χωματόδρομο που ξεκινούσε από την Ατσίτσα και έδειχνε κατεύθυνση προς τη χώρα. Περιπλανήθηκα λίγο στα βουνά και ακολουθώντας τις πινακίδες στο τέλος έφτασα στη χώρα.
Περιπλανήθηκα λίγο στην περιοχή της χώρας κάτω από το κάστρο.
Ο δρόμος από τη χώρα προς τη Λιναριά
Αφού ολοκλήρωσα και την τελευταία βόλτα στη χώρα επέστρεψα στο σπίτι για να ετοιμαστώ για την επιστροφή. Ο καιρός ήταν πολύ καλός με ήλιο και ζέστη, ότι πρέπει για να σε αποτρέψει από το να φύγεις!
Κατά τις δύο και τέταρτο έφυγα από το σπίτι της Χριστίνας για τα Λινάρια. Ταξίδευα μαζί με τους υπόλοιπους φίλους που είχαν επισκεφτεί τη Χριστίνα εκείνο το Σαββατοκύριακο. Το πλοίο έφτασε στην Κύμη γύρω στις πέντε. Από εκεί χρειάστηκα μία ώρα και κάτι μέχρι την Ερέτρια για το επόμενο καραβάκι για Ωρωπό. Ο καιρός ήταν καλός σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής. Λόγω του ότι ήταν Δευτέρα δεν υπήρχε κίνηση στους δρόμους και οδήγησα αρκετά άνετα. Ανέβηκα μέσω Μαλακάσας και βγήκα στην Αθηνών - Λαμίας. Από εκεί σε μισή ώρα περίπου κατά τις 8 παρά, ήμουν στο σπίτι μου.
Σε γενικές γραμμές το ταξίδι στη Σκύρο πραγματοποιήθηκε ακριβώς όπως το είχα σχεδιάσει. Επισκέφτηκα όσο πιο πολλά μέρη μπορούσα, και πήρα μία καλή εικόνα από την ομορφιά του νησιού. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στη Σκύρο είναι το γεγονός ότι έχει διατηρήσει έναν πιο παρθένο χαρακτήρα. Το φυσικό της περιβάλλον δεν αλλοιωθεί με το να υπάρχουν σπίτια, βίλες και περιφραγμένες εκτάσεις παντού στην ύπαιθρο, κάτι που υπήρχε παλιά και στο δικό μου νησί αλλά έχει αλλάξει πλέον. Στο μέλος αν μου δοθεί η ευκαιρία σκοπεύω να ξανακάνω μια βόλτα από εκεί, σε περίοδο αποκριών, καθώς όπως έμαθα υπάρχουν ξεχωριστά τοπικά αποκριάτικα έθιμα. Εις το επανιδείν λοιπόν...
Όλες οι φωτογραφίες του ταξιδιού μπορούν να βρεθούν σε υψηλή ανάλυση εδώ
Η διαδρομή από και προς το νησί σε χάρτη βρίσκεται εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου