Το Νοέμβριο του 2009 είχαμε αποφασίσει με τον φίλο Κωστή να κάνουμε μαθήματα για πτώση με αλεξίπτωτο. Ξεκινήσαμε λοιπόν τα μαθήματα την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου κάνοντας τη θεωρητική εκπαίδευση στο πολιτικό αεροδρόμιο της Πάχης στα Μέγαρα. Η σχολή στην οποία είχαμε πάει ήταν η Hellenic Skydivers. Αφού ολοκληρώσαμε τη θεωρητική εκπαίδευση το επόμενο βήμα ήταν να κάνουμε την περαιτέρω εκπαίδευση στο αεροδρόμιο Ίκαρος στη Θήβα. Έπρεπε να είμαστε εκεί το πρωί του Σαββάτου.
Το DR ήταν ήδη έτοιμο οπότε γέμισα βενζίνη και μαζί με τον Κωστή και το Transalp 400 του ξεκινήσαμε το πρωί του Σαββάτου για τη Θήβα. Συγκεκριμένα θα βγαίναμε στην έξοδο της Αθηνών - Λαμίας για Ακραίφνιο και θα συνεχίζαμε κάτω από την γέφυρα για την περιοχή της Κωπαΐδας όπου βρίσκονταν το αεροδρόμιο. Ο καιρός ήταν καλός, βγήκαμε στην εθνική από τα κάτω Πατήσια και συνεχίσαμε προς Θήβα με σταθερή ταχύτητα 100 - 110. Η απόσταση ήταν περίπου 100 χιλιόμετρα. Φτάνοντας στην έξοδο προς Ακραίφνιο βγήκαμε από την εθνική και περάσαμε κάτω από τη γέφυρα με κατεύθυνση προς την περιοχή της Κωπαΐδας. Υπήρχαν ταμπέλες στο δρόμο που μας οδηγούσαν στο αεροδρόμιο όπου και φτάσαμε μετά από περίπου 7 χιλιόμετρα.
(Στίγμα Gps 38 25' 52.4" Β, 23 08' 07.3" Α)
Την υπόλοιπη ημέρα κάναμε εκπαίδευση πάνω στην πτώση και την προσγείωση με το αλεξίπτωτο. Όλα κύλισαν ομαλά και με το τέλος της εκπαίδευσης φύγαμε από το αεροδρόμιο για την πόλη της Θήβας, η οποία απείχε 30 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο. Φτάσαμε στην Θήβα και περιμέναμε την παρέα μας που ερχόταν από Αθήνα με το λεωφορείο. Κάναμε μια βόλτα στην πόλη και διανυκτερεύσαμε εκεί για να μπορέσουμε το πρωί να πάμε στο αεροδρόμιο ώστε να κάνουμε το πρώτο άλμα. Οι εκπαιδευτές μας είχαν ενημερώσει ότι αν υπήρχαν δυνατοί άνεμοι ή χαμηλή νέφωση δεν θα γινόταν το άλμα, γι αυτό περιμέναμε να δούμε τον καιρό το πρωί.
Ξημερώνοντας την Κυριακή ο καιρός δεν ήταν καλός. Υπήρχε συννεφιά και είχε βρέξει το βράδυ. Οι μαθητευόμενοι είχαν συγκεκριμένες ώρες στις οποίες έπρεπε να προσέλθουν για να κάνουν το άλμα τους. Το δικό μας ήταν στις 2 το μεσημέρι. Κάναμε βόλτα στη Θήβα, φάγαμε και ήπιαμε καφέ στην κεντρική πλατεία. Κατά τη μία αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο.
Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε και εμείς για να πέσουμε. Το άγχος ανέβαινε και η καρδιά χτυπούσε πιο γρήγορα, αλλά αφού είχαμε φτάσει ως εδώ δεν θα σταματάγαμε τώρα.
Όλα ήταν έτοιμα, έγιναν και οι τελευταίοι έλεγχοι ασφαλείας και μπήκαμε στο αεροσκάφος. Θα πέφταμε από ύψος 3000 ποδιών, πρώτα εγώ και έπειτα ο Κωστής.
Φεύγοντας από το Σείριο είχαμε άλλα 40 χιλιόμετρα μπροστά μας για την Αθήνα. Οδηγήσαμε χαλαρά στα 80-100 καθώς ήμασταν δικάβαλοι, με το DR μπροστά και το Transalp να ακολουθεί. Καθώς είχε πέσει ο ήλιος έκανε λίγο κρύο. Μετά από μισή ωρίτσα περίπου φτάσαμε σώοι και ασφαλείς πίσω στην Αθήνα.
Το DR ήταν ήδη έτοιμο οπότε γέμισα βενζίνη και μαζί με τον Κωστή και το Transalp 400 του ξεκινήσαμε το πρωί του Σαββάτου για τη Θήβα. Συγκεκριμένα θα βγαίναμε στην έξοδο της Αθηνών - Λαμίας για Ακραίφνιο και θα συνεχίζαμε κάτω από την γέφυρα για την περιοχή της Κωπαΐδας όπου βρίσκονταν το αεροδρόμιο. Ο καιρός ήταν καλός, βγήκαμε στην εθνική από τα κάτω Πατήσια και συνεχίσαμε προς Θήβα με σταθερή ταχύτητα 100 - 110. Η απόσταση ήταν περίπου 100 χιλιόμετρα. Φτάνοντας στην έξοδο προς Ακραίφνιο βγήκαμε από την εθνική και περάσαμε κάτω από τη γέφυρα με κατεύθυνση προς την περιοχή της Κωπαΐδας. Υπήρχαν ταμπέλες στο δρόμο που μας οδηγούσαν στο αεροδρόμιο όπου και φτάσαμε μετά από περίπου 7 χιλιόμετρα.
(Στίγμα Gps 38 25' 52.4" Β, 23 08' 07.3" Α)
Την υπόλοιπη ημέρα κάναμε εκπαίδευση πάνω στην πτώση και την προσγείωση με το αλεξίπτωτο. Όλα κύλισαν ομαλά και με το τέλος της εκπαίδευσης φύγαμε από το αεροδρόμιο για την πόλη της Θήβας, η οποία απείχε 30 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο. Φτάσαμε στην Θήβα και περιμέναμε την παρέα μας που ερχόταν από Αθήνα με το λεωφορείο. Κάναμε μια βόλτα στην πόλη και διανυκτερεύσαμε εκεί για να μπορέσουμε το πρωί να πάμε στο αεροδρόμιο ώστε να κάνουμε το πρώτο άλμα. Οι εκπαιδευτές μας είχαν ενημερώσει ότι αν υπήρχαν δυνατοί άνεμοι ή χαμηλή νέφωση δεν θα γινόταν το άλμα, γι αυτό περιμέναμε να δούμε τον καιρό το πρωί.
Ξημερώνοντας την Κυριακή ο καιρός δεν ήταν καλός. Υπήρχε συννεφιά και είχε βρέξει το βράδυ. Οι μαθητευόμενοι είχαν συγκεκριμένες ώρες στις οποίες έπρεπε να προσέλθουν για να κάνουν το άλμα τους. Το δικό μας ήταν στις 2 το μεσημέρι. Κάναμε βόλτα στη Θήβα, φάγαμε και ήπιαμε καφέ στην κεντρική πλατεία. Κατά τη μία αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο.
Η ζώνη ρίψης του αεροδρομίου
Για καλή μας τύχη ο καιρός βελτιωνόταν και με μία μικρή καθυστέρηση θα κάναμε τελικά το πρώτο μας άλμα. Οι προηγούμενοι εκπαιδευόμενοι δεν είχαν καταφέρει να πέσουν λόγω του καιρού και έτσι θα ήμασταν οι πρώτοι από την τάξη μας που θα πέφταμε. Οι υπόλοιποι έμπειροι αλεξιπτωτιστές είχαν ήδη αρχίσει τα άλματα
Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε και εμείς για να πέσουμε. Το άγχος ανέβαινε και η καρδιά χτυπούσε πιο γρήγορα, αλλά αφού είχαμε φτάσει ως εδώ δεν θα σταματάγαμε τώρα.
Όλα ήταν έτοιμα, έγιναν και οι τελευταίοι έλεγχοι ασφαλείας και μπήκαμε στο αεροσκάφος. Θα πέφταμε από ύψος 3000 ποδιών, πρώτα εγώ και έπειτα ο Κωστής.
Το άλμα μας θα ήταν άλμα στατικού ιμάντα. Όταν το αεροπλάνο έπιασε το απαραίτητο ύψος βγήκαμε ένας ένας στο φτερό του αεροπλάνου, ενώ ήμασταν δεμένοι με έναν ιμάντα από το αεροπλάνο, ο οποίος θα τράβαγε το αλεξίπτωτο καθώς θα πέφταμε. Η εμπειρία του να βγαίνεις το φτερό ενός αεροπλάνου και να κρατιέσαι με τα χέρια ενώ τα πόδια σου είναι στον αέρα (σαν τον superman!) είναι μοναδική. Η καρδιά μου πρέπει να είχε φτάσει τους 150 παλμούς! Με το σύνθημα της εκπαιδεύτριας άφησα τα χέρια μου προσπαθώντας να μετρήσω από μέσα μου από το ένα ως το πέντε. Αυτό που θυμάμαι είναι ένα να πέφτω και να νιώθω ένα βουητό από τον αέρα. Μετά από δύο με τρία δευτερόλεπτα ένιωσα ένα τράβηγμα προς τα επάνω. Είχε ανοίξει το αλεξίπτωτο! Κοίταξα πάνω και το είδα σωστά ανοιγμένο και τότε πήρα ανάσα. Έλυσα τα φρένα και άρχισα να στρίβω δεξιά και αριστερά. Συνέχισα στη διαδικασία προσγείωσης με τη βοήθεια του φροντιστή ο οποίος από το έδαφος μου έδινε οδηγίες. Προσγειώθηκα μέσα στη ζώνη ρίψης, όχι και τελείως ομαλά αλλά χωρίς προβλήματα, μάζεψα το αλεξίπτωτο μου και πήγα στο σημείο συγκέντρωσης. Ότι extreme sport και να έχεις κάνει η πτώση με αλεξίπτωτο πιστεύω ότι είναι κάτι το μοναδικό. Το αεροσκάφος έκανε ένα μικρό κύκλο αφούτου έπεσε για να έρθει ξανά πάνω από τη ζώνη ρίψης και μετά από λίγο πήδηξε και ο Κωστής.
Στον αέρα...
...και μετά από λίγο στο έδαφος
Ακολούθησε και ο Κωστής
Αφού ολοκληρώσαμε με επιτυχία τα άλματα και συνήλθαμε από το σοκ φορτώσαμε τις μηχανές και φύγαμε για Αθήνα. Κάναμε μια στάση στο Σείριο για φαγητό και βενζίνη.
Ο Κωστής με το Transalp του
Το DR φορτωμένο ως συνήθως
Φεύγοντας από το Σείριο είχαμε άλλα 40 χιλιόμετρα μπροστά μας για την Αθήνα. Οδηγήσαμε χαλαρά στα 80-100 καθώς ήμασταν δικάβαλοι, με το DR μπροστά και το Transalp να ακολουθεί. Καθώς είχε πέσει ο ήλιος έκανε λίγο κρύο. Μετά από μισή ωρίτσα περίπου φτάσαμε σώοι και ασφαλείς πίσω στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου